Kichererbsenmehl en puppy training

Onze tweede vrije dag was eigenlijk bedoeld om van Mirador del Time naar beneden te lopen naar het strand van Puerto Tazacorte, lekker te zonnebaden en te ontspannen en 's avonds uit eten te gaan bij een bekend restaurantje, maar met de plotselinge vondst van onze Panda zag het er vandaag íetsje anders uit: zindelijkheids training, wandelen en kikkererwten pannenkoeken domineerden onze dag. Hierover later meer; eerst even een korte rondleiding door ons huisje op verzoek van mijn lieve tante!

De woonkamer van het ''hoofdgebouw''

De keuken van het ''hoofdgebouw''

De huisdieren eetplaats

De buitenkant van ons hutje

 

De binnenkant van ons hutje vanaf de deur

Ons bed

Panda moet elk uur uitgelaten worden en tussen het uitlaten door moet ze binnen in ons hutje zitten zodat ze het verschil tussen binnen en buiten (geen plasplek en plasplek) leert. Tarzan en ik dachten gebruik te maken van het feit dat we op onze vrije dag aan huis vast zaten door een Hollandse lunch te maken voor onze collegas die in het veld hard aan het zwoegen waren.


Twintig pannenkoeken moest genoeg zijn, dus gooiden we vier (zelf geraapte) eieren, één liter melk en ongeveer 500 gram tarwemeel (?) in een kom. Het meel leek een beetje aan de gele kant, maarja we zijn op La Palma dus het zal wel normaal zijn. Toen Tarzan de 3de pannenkoek in de pan had liggen riep ik opeens: Kichererbsenmehl!! (Duits was de enige begrijpelijke taal op het pak bloem) Dus dat was waarom het meel geel was en de pannenkoeken zo raar ruiken. Zo stom dat ik dat niet meteen zag!Toch besloten we om ze maar gewoon te bakken en de rest te vertellen dat we een foutje hadden gemaakt en dan zouden ze er vast wel om kunnen lachen. Tot mijn verbazing bleek iedereen (behalve ik) ze heerlijk te vinden! Zo kwam het dat we vanmiddag aan de kikkererwtenpannenkoeken met tomatensalsa, guacamole en gekookte snijbiet zaten. Voor alles een eerste keer!


Na de lunch wilde ik toch wel erg graag even van de boerderij af en Tarzan vond dat Panda een lange wandeling nodig had, dus hebben we 2,5 uur gewandeld tussen Finca la Jelica (onze boerderij) en La Punta (een klein dorpje verderop). De wandeling was heel mooi en Panda leert ons al heel goed te volgen!
Wat me erg opvalt aan dit eiland is hoe makkelijk vreemdelingen - touristen en palmeros - praatjes met elkaar aanknopen. Heel gezellig!

Tarzan en Panda

Panda en ik

De rood-witte wandelroute

's Avonds hebben we Panda nog een paar keer uitgelaten en hebben we wat met onze gastvrouw gepraat. Davíd, de nieuwe Italiaanse WWOOFer, had pasta voor ons gemaakt dus het vooroordeel van Italianen en pasta is zeker waar en ik ben heel blij dat we Davíd hier hebben ;)

Tot later!

Jane

Dagje vrij

Na al die dagen hard werken hadden we natuurlijk wel behoefte aan een vrije dag en door het grote aantal vrijwilligers was dat geen enkel probleem. Oorspronkelijk was ons plan om naar los Llanos (grootste stad aan deze kant van het eiland) te gaan, maar door de recente ontdekking van onze puppy (die we trouwens Panda hebben genoemd vanwege de ogen :p) werd dat erg moeilijk. Officeel mogen honden namelijk niet mee in de bus. Gelukkig kregen we een ander mogelijkheid in de schoot geworpen: de gasten uit het AirBnB-huisje bij de boerderij boden ons een lift aan naar Puerto Tazacorte. Eenmaal daar aangekomen hebben we eerst even wat boodschappen gedaan en vervolgens zijn we onder een parasol op een terrasje gaan zitten (in de stromende regen). Daar hebben we geluncht en wat gedronken.

Puerto Tazacorte is maar een klein havendorpje waar we al meerdere keren waren geweest, dus niet lang nadat we weer liepen zaten we alweer op een ander terrasje aan de cola. Nog even een leuk gesprek met een Amsterdams stel dat achter ons zat gehad, en toen, rond 16:00, richting de bushalte om onze "afspraak" om 17:00 bij de dierenarts in Tijarafe te halen. vlak voordat de bus de hoek om kwam, stopten we Panda in een grote boodschappentas en legden we een jas over haar heen(waar ze natuurlijk gelijk haar kop onderuit stak). Ik weet nog steeds niet zeker of de chauffeur haar gezien heeft of niet, maar we mochten in ieder geval mee.

Na een half uurtje in de bus kwamen we bij de goede halte aan, en al vrij snel zagen we een bord met "clinica veterinario". De dierenarts zei dat Panda gezond leek, geen ziektes, wel wat vlooien en teken maar verder prima. We kregen een ontwormingstablet en een vlooienpipetje en we stonden weer buiten. Ondertussen was het bijna 18:00 en we wilden uit eten, dus gingen we op zoek naar een leuk restaurantje. De eerste(waar we een kwartier voor openingstijd al voor de deur zaten) wilde ons niet hebben omdat we een hond bij ons hadden. Na nog wat gedwaal en gevraag kwamen we eindelijk bij een restaurant waar Panda naar binnen mocht, zolang ze maar bij de deur in de buurt bleef.

Zoek de puppy

Het restaurant was lekker rustig, van de 5 tafels was alleen de onze bezet, en het werd gerund door een aardige man die heel merkbaar zijn best deed om ons engels te begrijpen.

Na het eten zochten we op hoe laat de bus weer zou gaan; helaas duurde het nog een paar uur, dus zijn we blijven zitten. In de wachttijd nog een paar keer naar buiten gewest met Panda om haar een beetje i beweging te krijgen(voor die tijd moest ze eigenlijk overal naartoe gedragen of gesleept worden) en haar te laten wennen aan een halsband.

Tegen de tijd dat we naar de bushalte vertrokken, was het al flink afgekoeld en we hadden allebei maar een zomerjasje aan; Jane zelfs in een rokje met een panty. Daarom besloten we te proberen om te liften, omdat we dan dichter bij huis afgezet zouden kunnen worden en wellicht eerder in zouden kunnen stappen.

Om 22:30 waren we eindelijk thuis en zijn we vrijwel meteen in bed gekropen.

Tot de volgende keer,
Tarzan

Puppy oortjes

Gisteren hadden we helaas geen internet, dus hier is ons bericht van gisteravond!

Onze werkzaamheden van vandaag waren precies hetzelfde als gisteren en we hebben ze weer gezellig uitgevoerd met onze duitse collegas, Zara en Patrick. Heel leuk dat we meteen zo'n goede klik hebben met andere vrijwilligers!

Ik heb vandaag ook een verborgen talent ontdekt, dus iedereen die tegen me heeft gezegd dat je jezelf beter leert kennen op reis: jullie hadden gelijk!
Kennelijk ben ik een talentvolle paardenfluisteraar.

Oké nee eigenlijk is dat een beetje overdreven, maar het heeft wel mijn zelfvertrouwen omhoog geschopt dat het moeilijkste paard op de boerderij zich door mij liet leiden

 

Voor lunch hebben Tarzan en ik samen Spaanse tortillas gemaakt met eieren en groenten van de boerderij voor ons allemaal.

's Middags waren we van plan om een wandeling uit ons wandelingenboekje te maken van Tiranza naar Tijarafe, maar helaas ging de bus naar Tiranza enkel eens in de 2 uur dus daar hadden we geen tijd voor.

Gelukkig kwam Tarzan met het voorstel om dezelfde route te lopen die we afgelopen zomer met de paarden hadden gemaakt, dus dat deden we, begeleid door onze trouwe dienaar; Freya de hond. Dit bleek later de beste beslissing die we hebben gemaakt in een lange tijd!
Onderweg zagen we een zwart, harig driehoekje boven de bosjes uitsteken aan de kant van de weg, dus Freya (en wij dus ook) besloten te gaan kijken. Het driehoekje bleek een oortje te zijn van een uitgeputte puppy. 

Het was duidelijk dat ze heel bang was omdat ze over haar hele lijfje trilde, maar ze was te moe om weg te rennen.
We besloten haar een beetje gerust te stellen door haar te aaien en checkten haar gebit om te zien hoe oud ze was - als echte jungle bewoners weten we natuurlijk prima hoe we de leeftijd van een hond vast kunnen stellen aan de hand van het gebit.

Onze conclusie was dat ze niet ouder dan 3 maanden kon zijn, aangezien haar tandjes allemaal melktandjes zijn (eigenlijk is het helemaal niet zo moeilijk vast te stellen, maar ik vind het leuk dat ik weet hoe het moet!)

Zo'n kwetsbare, jonge pup konden we natuurlijk niet aan haar lot overlaten, dus we besloten haar mee te nemen naar de boerderij.

Eenmaal daar aangekomen hebben we haar gevoerd en water gegeven en na een tijdje knuffelen is ze rustig gaan slapen.

We waren nog wel een beetje bang voor de reactie van onze gastvrouw, maar na één blik in de puppy oogjes is iedereen betoverd - dus ook zij.

Vannacht laten we haar in ons hutje slapen en morgen zullen we verder zien hoe ons leven er hier uit gaat zien nu we een babytje hebben om voor te zorgen ;)

Liefs, Jane

Onkruid vergaat niet

Onze tweede dag op Finca la Jelica was - om het zo Nederlands mogelijk te zeggen - gezellig.
Op een boerderij staat de boer om 4 uur 's nachts op om de dieren te voeren en de koeien te melken en het is allemaal heel zwaar.

Niet dus. Het leven op deze boerderij is een sprookje :)

Onze dag begon om 08.00  met het voeren van de paarden en de kippen en het scheppen van het bruine goud, oftewel paardenpoep. Die wordt vervolgens verkocht aan lokale boeren.
Het motto hier lijkt te zijn: op tijd ontbijten wordt onderschat, want hoewel we om 07.30 opstaan is de eerste keer dat we eten niet voor 09.00, maar gelukkig heeft papa ons voorzien van een royale voorraad pindarepen, dus daar redden we het eerste uurtje makkelijk mee!

Na het ontbijt krijgt iedereen zijn eigen taak.
Vandaag mochten de mannen de bomen en heggen bijknippen en de vrouwen mochten het onkruid wieden.

Before

We hebben wel echt gewied hoor, maar we hebben het ook heel gezellig gehad met gespreksonderwerpen zoals mijn vorige ervaringen op het eiland, onze indru van de boerderij, het Duitse schoolsysteem, minimun lonen en andere vergelijkingen gemaakt tussen de Nederlandse en Duitse wetten. Het klinkt misschien saai maar ik heb heel veel geleerd :)

After

 's Middags hebben we spinazie, tomaatjes en eetbare bloemen geplukt voor de lunch en hebben we samen gekookt.
Na de lunch hebben we altijd vrije tijd, die Tarzan en ik vandaag hebben benut om ons hutje schoon te maken (dat was namelijk al vies voordat we aankwamen, maar het is wel mooi!)

Zelfgemaakte salade uit de tuin

Om 18.30 hebben we weer de paarden gevoerd en gepraat over vorige WWOOF ervaringen van onze duitse collegas. Onze volgende bestemming wordt waarschijnlijk Cuba ;)
De rest van de avond hebben we weer vrije tijd gehad en heb ik deze blogpost geschreven.
Onze eerste vrije dag is donderdag dus daar kijken we naar uit, maar het werken op de boerderij voelt ook als vrije tijd!

Liefs, Jane

Bladeren plukken voor de paarden

De eerste dag

We zijn er!
Na een rustige vlucht zonder veel turbulentie zijn we veilig op La Palma aangekomen. Binnen 10 minuten na de landing stonden we buiten, maar toen diende zich gelijk een uitdaging aan: de bus vinden. Bordjes gevolgd, informatiebalies lastig gevallen, 3 keer de lengte van het hoofdgebouw afgelopen, bleek de bus te stoppen bij de deur waar we begonnen waren. Jane bestelde (in het Spaans) een paar tickets naar Santa Cruz de La Palma terwijl ik de loodzware tassen in het baggageruim gooide. Inclusief een paar keer overstappen waren we ongeveer 3 uur onderweg, maar ook de goede halte vinden bleek een leuke uitdaging; er is geen enkele waarschuwing dat er een halte aankomt, welke halte eraan komt of waar je uberhaupt bent; je moet gewoon geluk hebben met gokken wanneer je op het knopje drukt. We dachten in de buurt te zijn, dus we drukten op het knopje.

We were wrong.

Na een paar extra kilometers over kronkelende weggetjes met doodenge onoverzichtelijke S-bochten waar auto's met 60 km per uur vlak langs ons scheerden kwamen we eindelijk bij de halte die we hadden moeten hebben. We moesten nog maar minder dan een kilometer.

We hebben er ongeveer een half uur over gedaan. De combinatie van in totaal ruim 65 kilo baggage, weinig slaap, hoge temperatuur en bovenal de steile, halfverharde weg maakte dat we voor dat kleine stukje 5 pauzes nodig hadden. Maar we hadden het gehaald!

Bij aankomst was iedereen gelijk heel verwelkomend. De eigenares van de boederij, Maria-Louisa, begroette ons meteen heel hartelijk en ook haar dochter en de 2 andere aanwezige WWOOFers waren gelijk erg gezellig. Nadat we onze spullen naar ons schuurtje hadden verscheept en een beetje waren geïnstalleerd hebben we met z'n allen geluncht en elkaar wat beter leren kennen.

s' Avonds lieten de andere WWOOFers ons zien hoe we de paarden moesten voeren en de moestuintjes water moesten geven(allemaal heel ingewikkeld;)).

En nu is het tijd om richting ons romantische knutselhutje te vertrekken en wat slaap in te halen.

Tot de volgende keer:)

Tarzan

Het eerste zicht op La Palma

Buiten het vliegveld

Uitzicht vanuit ons huisje

Klaar voor vertrek

Om 3 uur vannacht stappen we in de koets bestuurd door onze loyale chauffeurs: papa en mama. Zij brengen ons in alle comfort naar de luchthaven. De afgelopen dagen namen we afscheid van onze vrienden, buren, huisdieren en familie. We gaan jullie missen!

Over 7 uur landen we in ons beloofde land. In de afgelopen maanden hebben we vaak de vraag gekregen wat we nou precies gaan doen op La Palma en het antwoord riep vaak onbegrip op. Waarom vinden jullie dat leuk dan? Maar zo verdien je toch helemaal niks? Maar we kregen ook veel positieve reacties. Oh, dat zal wel heel goed zijn voor je ontwikkeling! Zo leer je jezelf echt kennen. Spannend om zo lang ver van huis te zijn! Voor iedereen die nog niet helemaal snapt wat en waarom, maar het wel graag wil weten, delen we onze passie graag nog een keer!

Onze reis is geïnspireerd op idealen van een wereld waar men alleen nog biologisch voedsel eet, waar dieren goed behandeld worden en waar mensen elkaar helpen. Een wereld die niet draait om geld en hebzucht maar om verbondenheid. Om voor onszelf een beginnetje te maken aan de wereld die we graag zouden zien gaan we samen met andere idealisten van over de hele wereld werken en wonen op een vegetarische, biologische boerderij. Hier zullen we het land bewerken, de dieren - die gehouden worden voor wol, melk, eieren en bemesting - verzorgen, schuurtjes/klei-ovens bouwen en ideëen uitwisselen met mede-vrijwilligers. En de rest zullen jullie hier natuurlijk allemaal lezen! Als je meer wil lezen over de organisatie die reizen zoals die van ons mogelijk maakt kun je ook kijken op wwoof.org

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Liefs, Jane