Ontbijt op bed

Vandaag begon zoals elke zondag van mij wel mag beginnen; om 11 uur met ontbijt op bed van mijn lieve mannetje. 

Ontbijt op bed met een nederlands tijdschrift :)

Daarna heeft Edith ons een rondleiding gegeven over de finca. Het is redelijk groot met allemaal terrasjes waar ze verhoogde tuinen, verticale tuinen, een fruitboomgaard, een compostwormen kweekplek, een kippenhok en een soort jacuzzi. Ons werk de komende tijd gaat bestaan uit de omheining van de buitendouche repareren, de oude composthoop opruimen en een nieuwe opzetten, een beetje onkruid wieden en wat trapleuningen repareren.

Schommel met uitzicht

Vandaag hebben we ongeveer 2 uurtjes gewerkt. Edith zocht het hout dat gehakt moest worden uit, Tarzan heeft het gehakt en ik heb het naar de vuurplek gedragen. Edith is onze eerste host die daadwerkelijk werkt op de finca samen met de WWOOFers. Ze vindt het heel leuk om te werken rond het huis en in de tuin en dan vooral gezellig met andere mensen. Ze heeft ook wat meer verteld over haar ‘’social work’’. Ze werkt niet alleen met mentaal gehandicapten maar ook met andere probleemjongeren.

De jongen die afgelopen maandag was vertrokken was o.a. pyromaan (heel handig op een eiland dat afgelopen zomer nog in de fik stond). We hebben ook één van haar ex-cliënten ontmoet: Teresa, een Duits meisje van ongeveer 22. Na twee jaar bij Edith gewoond te hebben was ze volledig opgeknapt en is ze in El Castillo gaan wonen. Ze wilde niet meer terug naar Duitsland. Ze gaat nu naar het spaanse atheneum. Vandaag was ze bij Edith om de ‘’jongerenkamer’’ schoon te maken en heeft ze voor ons gekookt.

Tijdens de lunch hebben we wat gepraat over bureaucratische kwesties rond huizen bouwen op La Palma. Kennelijk is een groot deel van alle fincas illegaal. De finca waar Edith verblijft is 25 jaar geleden ook illegaal gebouwd, maar de gemeente heeft het nu al zo lang door de vingers gezien dat het volgens haar zo onderhand wel legaal is.

Nu zitten we bij een restaurantje met WiFi dat op 5 minuten lopen van de finca ligt. Morgen gaan we echt aan het werk en ’s avonds waarschijnlijk naar de Witte Carnaval in Los Indianos. Dat schijnt een hele bijzondere gebeurtenis te zijn, dus jullie zullen er zeker over horen!

Liefs,

Jane

Finca nummer 3

25 februari

Sorry voor onze afwezigheid de laatste 2 weken, maar het gebrek aan WiFi maakte het bloggen heel moeilijk. De komende 3 weken zullen onregelmatig blijven, want nog steeds hebben we geen WiFi. We zullen echter de blogs gewoon blijven schrijven wanneer er iets interessants te melden is en dan publiceren we ze wanneer we in een barretje zijn. Geen bericht is in dit geval echter goed bericht, want we hebben het zeker naar ons zin gehad!

Gisteren zijn we na een maand voor het eerst weer samen geweest met de hele familie en dat was heel erg fijn! We hebben het huisje van papa, mama en César gezien, bijgepraat over wat wij hier allemaal hadden meegemaakt en Césars hoge cijfers en wat er allemaal zo rot is aan school.

Vandaag zijn we met zijn zessen (inclusief Panda) naar het strand in Puerto de Tazacorte geweest, wat ook heel gezellig was. César trotseerde zonder angst de rode vlag en heeft de dag in de golven doorgebracht. Dat herinnerde me aan de ambulancebroeder van toen ik op mijn heup gevallen was. Zijn eerste baan was als reddingsbrigade en het eerste engels wat hij kon was: ‘’Can’t you see the red flag? It means that the ocean is too dangerous to swim!’’

Vandaag was ook de laatste dag bij onze tweede gastvrouw, Melanie. Er stond ons weer een nieuw avontuur te wachten!

Om 17 uur hadden we afgesproken met Edith, onze derde gastvrouw, die ons zou ophalen bij de mercadillo in Puntagorda. Mama en ik hadden het wachten na 3 kwartier bijna opgegeven, toen Tarzan ons opeens wenkte. Hij zat kennelijk al 10 minuten naast Edith. Ze vroeg hem hoe zijn puppy heette en toen ze hoorde dat het Panda was zei ze: ‘’Oh dan zit ik op jullie te wachten.’’

Het probleem was dat zij onze nummers wel had, maar wij dat van haar niet en dat we van elkaar geen idee hadden we eruit zagen. Zij had volgens haar wel gemaild dat ze een blauw karretje had waaraan ik haar had kunnen herkennen, maar ik wist heel zeker dat ik dat nooit gelezen had. Gelukkig was er geen probleem. Edith had alle tijd.

Rond 7 uur waren we op Edith’s finca in El Castillo, vlakbij Garafía. Edith is een Zwitsere vrouw van rond de 60. Ze woont nu 4 jaar op La Palma. De finca waarin ze woont huurt ze ook al 4 jaar  van de eigenaar. Als ze over 2 jaar met pensioen is, slaat ze haar kamp op – dat bestaat uit de caravan waar wij in slapen en het mobiele houten huisje dat ze heeft gebouwd - in het bos vlakbij Puntagorda. Momenteel werkt ze als ‘’social worker’’; ze huisvest mentaal gehandicapten voor langere tijd op de finca en leert ze het werken op de boerderij en geeft ze excursies over het eiland.

Voor de komende 3 weken verblijven we hier op Ediths finca in een grote, luxe caravan met elektriciteit en gas, waar we zelf ontbijt en avondeten maken. Dat moeten we overigens ook zelf inkopen, dus dat is anders dan bij de vorige fincas. Onze badkamer bestaat uit een composttoilet en een buitendouche met een rieten / palmbladeren omheining. Maar we mogen ook Ediths badkamer gebruiken.

Ons keukentje

Ons gezellige bedje

Onze zithoek en eettafel

De binnenkant van de caravan vanuit het bed

De finca ligt minder afgelegen dan we vreesden; de dichtstbijzijnde bushalte en goede liftplek is 1,5 kilometer bergopwaarts, dus ongeveer even ver als de vorige. Edith gaat zelf ook regelmatig naar Puntagorda of een ander stadje, dus we kunnen soms ook met haar meerijden. Het feit dat er geen andere WWOOFers (of lotgenoten, zoals Tarzan ze noemt) zijn begint al aardig te wennen. We hebben het gezellig samen en een voordeel van geen andere WWOOFers is dat je gastvrouw haar aandacht minder hoeft te verdelen, dus dat je haar beter kunt leren kennen.

Morgen hoeven we waarschijnlijk niet veel te werken. Toen ik Edith vroeg hoe laat we zouden beginnen was haar reactie: ‘’Maar het is zondag!’’

dus…? Op de vorige fincas had de weekdag niet zoveel betrekking op hoe laat we moesten opstaan.

Edith is echter heel relaxt. Ze houdt er niet van om volgens vaste schemas te werken. De enige indicatie die ze kon geven was dat we zeer zeker niet voor 11 uur zouden beginnen en na 11 uur moesten we maar gewoon de tijd nemen en dan kijken we wel.

 Nu ga ik in ieder geval lekker slapen!

Liefs,

Jane

Avontuur voor één

Vandaag was onze eerste vrije dag in 2 weken, dus we waren er heel erg aan toe. Vooral Tarzan, die vandaag heeft besteed aan zijn slaaptekort – dat zich al een maand opbouwt – in te halen. Ik zag nóg een dag op één plek echter totaal niet zitten. Ik had nu al twee weken geen vrije dag buiten de finca meer gehad, grotendeels door mijn heup, dus ik wilde vandaag optimaal benutten.

Melanie raadde me aan om naar Las Tricias te wandelen en vanaf daar de Buracas te bezoeken. De Buracas zijn prehistorische grotten met grotinscripties. Ik besloot twee wandelingen uit het wandelboekje te combineren, dus eerst van Puntagorda naar Las Tricias te lopen door een mooie barranco en vervolgens vanaf Las Tricias naar beneden naar de Buracas te lopen. Mijn eerste lange wandeling in het buitenland helemaal alleen! Nouja, niet helemaal alleen, want ik had Panda wel.

De eerste wegwijzer

Na een uurtje wandelen kwam ik aan in Las Tricias waar ik Monica en Ernesta op een terrasje zag zitten, wat een toeval! Ze waren van plan om naar Roque de los Muchachos te liften, alleen het weer zat nogal tegen; met zulk bewolkt weer gaat niemand naar het hoogste uitzichtspunt van het eiland.

Na de hereniging met onze vriendinnen liepen Panda en ik naar beneden over slingerende landweggetjes en kwamen na een kwartiertje uit bij de grootste drakenbloedboom die ik ooit gezien had. Drakenbloedbomen worden meestal wel honderden jaren oud. Wat een geweldige, indrukwekkende boom! Ernaast zat een vermagerd poesje dat meteen toen ze Panda zag de boom in schoot. Ik klom haar achterna om haar te voeren met het idee dat Panda me toch niet de boom in zou volgen, maar daar zat ik dan in een reusachtige boom met een poesje en een puppy. Voorbijgangers keken me wel een beetje raar aan, maar ik glimlachte naar ze en zei telkens: ‘’Hallo, schönes Wetter für ein Spaziergang, ne?’’

Poesje voeren in de boom

Na een tijdje liepen Panda en ik weer verder totdat we aankwamen bij Café Aloe. Dat is een klein cafétje met alleen maar vegetarische en veel veganistische broodjes, tapas en taartjes. En natuurlijk veel smoothies met aloe vera. Het cafétje hoort bij finca Aloe dat sinds 1993 gerund wordt door een duitse vrouw (had ik al gezegd dat 10 % van de bevolking van La Palma duits is?). Zij werkt ook met WWOOFers (alleen dan niet via de WWOOF organisatie), dus dat is misschien ook nog een optie na Garafia. Vandaag heb ik een veganistisch taartje van de dag en een verse aloe vera smoothie op. Ik voelde me meteen helemaal gezond.

Na een vrij lange pauze vervolgden we ons pad naar de Buracas. Het was heel bijzonder om de inscripties van duizenden jaren geleden te zien en aan te raken! Het was ook heel leuk dat ze een grot gereconstrueerd hadden met alles wat de prehistorische bewoners hadden gebouwd. Na de Buracos gezien te hebben liepen we zonder pauzes terug naar boven.

Rots inscriptie

Reconstructie van een grothuis

Eenmaal boven waren allebei ongelofelijk moe. Volgens het wandelboekje moest ik ook nog teruglopen over mooie paadjes, maar Panda en ik hielden het even voor gezien. De rollenverdeling was als volgt: Panda rolde zich op aan de kant van de weg en ging meteen naar slaapmodus en ik probeerde een lift voor ons te regelen. Heel frustrerend als je langs een relatief rustige weg staat en de meeste autobestuurders gunnen je niet eens een blik waardig.

We liepen nog een stuk verder omhoog en daar probeerde ik het nog een keer. We werden meteen opgepikt door een Oostenrijkse toerist die eigenlijk in Las Tricias moest zijn (daar waren we al) maar hij bracht me graag even naar Puntagorda.

Hij vertelde dat hij toen hij wat jonger was hij ook veel had gelift en dat hij wist hoe vervelend het is als mensen recht voor zich uit staren en kei hard doorrijden, dus dat hij nu elke lifter meenam. Hij zette me af vlakbij Coffee & Cake, een cafeetje in Puntagorda, waar Melanie gewerkt heeft. Tarzan zat daar al op me te wachten. Hier schrijf ik nu deze blog.

 Morgen zijn we precies een maand op het eiland en dat gaan we vieren door weer met frisse energie aan het werk te gaan.

Liefs,

Jane

Na regen komt zonneschijn

De dag na de vervelende afwijzing op Camino Verde kon ik niet lopen omdat ik de vorige dag mijn heup overbelast had. Dus had ik de hele dag de tijd om op de bank te zitten met een laptop en andere WWOOF plekken te vinden waar honden welkom waren en waar we op zeer korte termijn terecht konden. Na 4 mailtjes met uitgebreide motivatie en 2 keer bellen had ik eindelijk succes bij Edith Moor, een Duitse vrouw uit Garafia, die ons vanaf 25 februari kon ontvangen.

Nu hoefden we alleen nog maar een overbrugging te vinden. Ik belde onze laatste optie, genaamd Melanie Zgevlic. Ze was een vriendin van Maria-Louisa en woont in Puntagorda. Meteen toen ik haar aan de telefoon had voelde ik een klik. Ze had 3 kinderen, 5 katten en ze toonde interesse in ons. Ze was ook heel flexibel wat Panda betreft; eerst was ze bang dat Panda de katten zou aanvallen, maar toen we zeiden dat Panda heel vriendelijk was en de katten met rust zou laten, vertrouwde ze ons. We waren van harte welkom tot 25 februari!

De volgende ochtend bracht Maria-Louisa ons naar de bushalte en na 40 minuten waren we in Puntagorda. Daar kwam Melanie ons met de auto ophalen zodat we niet zo ver hoefden te lopen met onze koffers. Melanies huis is letterlijk het mooiste huis dat ik ooit gezien heb en alles is ook nog eens zelfgebouwd! Het mozaïek paadje naar het huis leidt langs onze caravan, vervolgens langs twee zelfgebouwde yurten en komt dan uit op het huis met de badkamer, de keuken, de woonkamer en de slaapkamers van de kinderen. Melanie zelf slaapt in één van de yurten en de andere yurt gebruikt ze voor yogalessen en haar massages voor patiënten. Alles rondom het huis is van mozaïek: de grond, de trappetjes, de wasbak buiten, de muren van het huis. De binnenkant van het huis is heel kleurig en het ruikt heel sterk naar wierrook. Echt zo’n Happinez huis.

Tarzan bij onze caravan 

Na de rondleiding door het huis en over haar landgoed en hebben we even in de woonkamer gezeten om nog wat meer te praten. Het was meteen heel gezellig en we voelden ons heel welkom! Toen ze net naar La Palma was verhuisd met haar twee kinderen woonde ze met een paar vriendinnen bij Maria-Louisa. Maria was toen nog niet begonnen met WWOOFers. Later verhuisde Melanie naar een stadje net buiten TIjarafe en sinds 2011 woont ze hier in Puntagorda. Als werk is ze yoga instructrice, masseur en drie weken per jaar werkt ze voor een organisatie die reizen voor verstandelijk gehandicapten organiseert.

We zijn hier nu 4 dagen en ons werk  bestaat voornamelijk uit onkruid wieden. Op dag 1 we alleen maar onkruid gewied, op dag 2 hebben we het plafond van de yurt gerepareerd, de compost hoop leeggehaald en een nieuwe opgezet en bloemetjes geplant, op dag 3 hebben we weer 4 uur lang onkruid gewied en vandaag mag Tarzan gelukkig even klusjesman spelen, want hij was helemaal klaar met al dat onkruid.

Gisteravond hebben we Mensch ärger Dich nicht gespeeld met Melanies jongste dochter, Fianca. Dat was een uitdaging voor ons duits maar Fianca is een heel leuk kind en het was wel heel gezellig!

 De enige nadelen hier zijn dat we een stuk verder van de bewoonde wereld zitten dan in Tijarafe, dat we geen WiFi hebben, dus ook moeilijker contact kunnen houden met de bewoonde wereld, en dat er geen ‘’lotgenoten’’ zijn zoals Tarzan ze noemt (daarmee bedoelt hij dus andere WWOOFers). Ik mis ook het contact met leeftijdsgenoten, want nu zijn we toch wel erg op elkaar en onze gastvrouw aangewezen.

Later komt een update met meer foto's!

Het paadje langs onze caravan naar het huis

De enige kraan met drinkwater

Close-up van het mozaïek dat alle buitenmuren van het huis bedekt

(un)Happy Valentine’s Day

De laatste paar dagen hebben we veel onzekerheid gehad over onze verblijfplaats en hebben we het erg druk gehad, dus  vandaar nu pas een nieuwe blog!

Op 14 februari zouden we Finca la Jelica verlaten om een nieuw avontuur te starten op Camino Verde, het project waar ik meer over heb verteld in de voorgaande blog: ‘Camino Verde?’.

Om 09.00 namen we afscheid van onze vrienden bij Finca la Jelica en ondanks alle complicaties die we met Helma, de eigenaresse van Camino Verde, gehad hadden, vertrokken we vol goede moed.

Een half uurtje later kwamen we aan op Camino del Canal 35, Prayecto Camino Verde. Eindelijk waren we er dan!

Direct kwamen ons twee jongemannen tegemoet die ons niet begrijpend en een beetje verontschuldigende blikken toe worpen. Ze vroegen wie we waren en wij legden uit dat we de nieuwe WWOOFers waren. Ze waren vast slecht geïnformeerd, dachten we. Hun antwoord was dat er deze week drie nieuwe WWOOFers op de lijst stonden maar dat geen van hen vandaag zou komen en dat ook geen van hen onze naam had. We voelden de bui al een beetje hangen, maar we hadden ervaring met Helma’s onduidelijkheid en ze had ons de avond daarvoor aan de telefoon verteld dat we natuurlijk nog steeds konden komen.

De jongens wisten niet zo goed wat ze met ons moesten, aangezien ze zelf ook pas een paar dagen op het project waren, dus ze liepen maar met ons mee naar de rest van de vrijwilligers. Ook zij hadden nog nooit van ons gehoord, maar ons verhaal over Helma’s onduidelijkheid kwam iedereen wel heel bekend voor, dus ze ontvingen ons vriendelijk. Ik had meteen een klik met Veronica, een Canadese vrijwilligster. Ze droeg een Clint Eastwood shirt. Ik vroeg meteen of ze fan van hem was en ze zei dat ze al zijn westerns minstens 5 keer gezien had. Ik vertelde dat ik thuis een klein broertje had dat ook fan van hem is.

Na een uurtje met Veronica en Thomas, haar vriend,  gepraat te hebben werd het ons steeds duidelijker dat dit project een stuk minder soepel verliep dan het leek op Facebook en de WWOOF site. Veronica en Thomas waren pas tien dagen op het project en ze hadden nu al ongewild de leiding over de moestuin en over de organisatie van het hele project omdat ze de oudsten waren. Ze hadden heel weinig contact met Helma en de informatieverstrekking was heel vaag: ook voor hen was het lang niet duidelijk wanneer ze nou welkom waren.

Toen we dit allemaal gehoord hadden besloten we toch maar even te bellen. Nadat Tarzan het 5 keer geprobeerd had nam ze eindelijk op. Hij vertelde dat we op Camino Verde waren, maar dat de andere vrijwilligers zeiden dat we niet op de lijst stonden en vroeg of zij misschien kon bevestigen dat we wél welkom waren. Ze reageerde heel verbaasd en zei dat ze geen plek voor ons had en dat ze het heel raar vond dat we toch waren gekomen, omdat ze de vorige avond heel duidelijk tegen Tarzan gezegd zou hebben dat we niet welkom waren en dat wij zo onduidelijk waren geweest over onze arriveer datum. Tarzan legde aan haar uit dat we met haar hadden afgesproken dat hij in een tent zou slapen met Panda en dat ik, met mijn gewonde heup, in een bed in een van de appartementen zou slapen. Hierop antwoordde ze dat nu dat we er eenmaal waren dat ik dan maar op het balkon moest slapen en Tarzan dan maar zijn tent moest opzetten.

Haar hypocriete verwijt over onze onduidelijkheid was één druppel teveel. We hadden het wel gezien.  We besloten onze tassen te pakken, de taxi te bellen en terug te gaan naar Los Llanos om daar na te denken over andere overnachtingsplekken.

We vertelden aan de twee jongemannen die ons eerder tegemoet waren gelopen over het telefoongesprek met Helma. Het verbaasde hem niet dat Helma zo vaag was tegen ons, hoewel hij haar onduidelijkheid zelf ook heel irritant vond, en nodigde ons uit om even naar zijn appartement te komen om wat te drinken en de Wifi te gebruiken om een andere verblijfplek te vinden.

Ik besloot Helma nog één keer te bellen, omdat ik haar toch wel graag duidelijk wilde maken dat ik het niet normaal vond hoe ze ons behandelde en omdat ik tenminste één duidelijk antwoord van haar wilde; wat was er misgegaan in onze communicatie volgens haar?

Ze zei dat WWOOFers vaak onduidelijk waren over wanneer ze arriveren en vertrekken en dat onze hond haar in verwarring had gebracht omdat ze dacht dat we door Panda niet meer zouden komen (wat volgens ons nooit het geval is geweest). Ik zei dat wij vanaf het begin heel duidelijk waren geweest over onze arriveer datum, namelijk 6 februari, dat zij daar vervolgens 14 februari van maakte en dat wij daarmee akkoord waren gegaan en dat we het probleem met de hond met haar hadden besproken en er een oplossing voor hadden gevonden. Ze verontschuldigde zich voor het misverstand van haar kant maar nu zei ze dat we voor vannacht toch een andere accommodatie moesten zoeken.

We belden een taxi en lieten ons afzetten bij Casa de Buceo, het Nederlandse duikcentrum in Los Llanos, met hele vriendelijke duikinstructeurs. Daar hebben we even wat gegeten en gedronken, heb ik papa gebeld om mijn hart te luchten en hebben we wat hostels gebeld om een overnachtingsplek te vragen. Dat leidde echter allemaal nergens toe omdat honden niet welkom zijn. Uiteindelijk heeft Tarzan Maria Louisa gebeld om onze situatie uit te leggen en te vragen of we misschien nog een nachtje bij haar mochten slapen totdat we iets nieuws gevonden hadden. We hadden al een week extra bij haar overnacht dus we voelden ons wel een beetje bezwaard, maar we hadden allemaal door dat we geen andere keuze hadden. Ze stemde toe en zei zelfs dat Pablo, haar vriend, ons wel kon ophalen uit Los Llanos.

Na een superlange, vermoeiende en pijnlijke dag waren we eindelijk weer in een veilige, bekende omgeving. Ernesta en Monica waren terug uit hun grot, Hugo had besloten om zich ook weer bij ons aan te sluiten en Maria Louisa organiseerde een groot Valentijnsdiner voor een stuk of 30 gasten. Helaas waren we allebei te moe van de zware dag en had ik mijn heup teveel belast om er echt van te kunnen genieten, maar het voelde wel fijn om iedereen weer te zien.

Liefs,

Jane

Finca la Jelica: Meet the Staff

Nu dat ik hele dagen thuis zit heb ik lekker veel tijd om te bloggen, dus ik dacht dat het misschien een leuk idee zou zijn om er eentje te schrijven over ons werk hier en onze ''collegas''.

Met mijn heup gaat het trouwens goed. Ik neem op voorschrift van de dokter 600 mg Ibuprofen en 575 mg Nolotil, 3 keer per dag. Hierdoor voel ik nauwelijk pijn, wat er ook voor zorgt dat ik niet merk wanneer ik te ver ga. Ik heb vandaag ontbijt gemaakt, de afwas gedaan, lunch gekookt en een beetje gelopen rondom de finca, maar tegen de avond merkte ik dat de pijn weer door begon te komen. Toch maar wat rustiger aan doen weer...

Het personeel

Patrick en Sarah

Patrick en Sarah zijn het Duitse stel van in de dertig, met wie we zo'n goede klik hebben. Patrick is journalist, schrijver en filosoof. Hij schrijft voornamelijk over onderwerpen zoals de maatschappij, sociale kwesties en kapitalisme. Ik vind het enorm interessant om daar met hem over te praten. Sarah werkt voor een landbouw organisatie die zich richt op duurzame en milieubewuste landbouw. Precies het soort organisatie waar ik later graag voor zou willen werken!

Tarzan, Patrick en Sarah aan het ontbijt

Monica en Ernesta

Monica en Ernesta zijn twee meiden van in de twintig uit Litouwen, die hier al langere tijd verblijven. Ze werkten allebei als drama docent op een middelbare school, maar besloten hun opties te onderzoeken op La Palma. Ernesta en haar vriend zijn van plan om een boerderij te beginnen op de Canarische Eilanden na wat rond gereisd te hebben en Monica gaat over een paar weken weer terug naar Litouwen. Zij hebben ons alles geleerd over de boerderij. Het zijn allebei heel excentrieke meiden, met veel kennis van medicinale kruiden en eetbare paddenstoelen. Ze verblijven momenteel voor een weekje in een grot in het noorden van La Palma.

Monica met haar huisdieren (later zaten ze op haar gezicht)

Monica en Ernesta klaar voor vertrek

Davíde

Davíde is de pastaman. Hij komt uit het noorden van Italië en had heel erg gehoopt dat iedereen hier spaans sprak, want zijn engels is niet erg goed. Dat weerhoudt hem er echter niet van om stoere verhalen te vertellen over hoe hij bijna was verdronken in de oceaan, over zijn alpacas en Italiaanse politiek. Na zijn verblijf op Finca la Jelica verhuist hij direct naar Tenerife om daar op een marihuana boerderij te werken.

Davíde the firestarter

Het werk 

De dieren verzorgen

Elke ochtend om 08.00 uur geven we de paarden tien emmers hooi en maken we een soort havermout-krachtvoerpap voor hun lunch. Daarna krijgen de kippen gedroogde maïs en verse koolbladeren uit de moestuin. Vervolgens voeren we de drie katten en twee honden. Rond 09.00 beginnen we aan ons eigen ontbijt.
's Middags om 13.00 geven we de moederpaarden en de veulens krachtvoer en de andere paarden krijgen gras. De kippen krijgen weer verse kool.
's Avonds om 18.30 krijgen alle paarden hooi en gras, de kippen krijgen kool en de katten en honden krijgen weer rijst met vlees.

Koken

's Ochtends eten we havermout met banaan of appel, salade en versgebakken brood met zelfgemaakte guacamole, kaas, aioli, mosterd of boter en suiker.

's Middags eten we meestal pasta, rijst / risotto, spaanse tortillas of gebakken aardappels uit de oven, alles met veel verse groenten en salade.

's Avonds eten we restjes van de lunch of brood. Behalve op vrijdag, dan eten we pizza die Maria Louisa zelf maakt.

Spaanse tortilla

''Gras'' plukken 

Elke ochtend moet er 20 kilo bladeren van een specifieke plant geplukt worden voor de lunch van de paarden. De eerste week was dat nog redelijk makkelijk, omdat we toen met een kruiwagen 5 minuten naar boven konden rijden naar een plek waar deze plant veel groeide en vervolgens twee zakken konden vullen en weer naar beneden konden lopen met de kruiwagen. In de 2de week werd het al moeilijker om een goede plek te bereiken, maar konden we de kruiwagen tenminste nog gebruiken. Nu in de 3de week moeten we ongeveer een kwartier over een smal, steil rotspaadje omhoog en omlaag lopen, voorzichtig naar beneden klimmen de barranco in, de bladeren plukken en omhoog gooien en vervolgens de zakken weer terug sjouwen naar de finca. We hebben een hoop over voor de paarden!

Sarah en Panda rustend na het gras plukken

Tarzan en Panda aan het plukken

Onkruid wieden 

Onkruid wieden is iets wat we bijna elke dag moeten doen. De moestuin, de kruidentuin, de terrasjes, de oprit van het Air BnB huis... Het leukste vond ik de kruidentuin, omdat Maria Louisa het aan mij toevertrouwde om het onkruid van de kruiden te onderscheiden. De kruidentuin is een grote chaos van verschillende (on)kruiden door elkaar, dus het was een uitdaging, maar gelukkig was ze tevreden! (wat niet vaak gebeurt doordat ze een heel vast idee heeft van hoe alles gedaan moet worden)

De oprit van het Air BnB huis wieden

Palmtakken kappen (30 januari)

Vorige week maandag kregen Davíde en Tarzan de opdracht om de palmboom te snoeien. Het klonk niet al te moeilijk, maar de bast van een palm is enorm hard en de bladeren zijn erg scherp. Ze zijn er de hele middag mee bezig geweest, maar nu hoeft het voor een jaar niet meer gedaan te worden!

Vuur maken (3 februari)

Vorige week vrijdag kregen Davíde en ik de opdracht om gedroogde palmbladeren en ander snoeiafval dat niet snel composteert te verbranden. Het leek mij persoonlijk nogal gevaarlijk, gezien mijn recente ervaring met vuur op La Palma, maar kennelijk is het normaal om eens in de zoveel tijd het snoeiafval te verbranden.

De wilg snoeien (3 februari)

Maria Louisa had meteen door wat Tarzans grote hobby was: dingen kapot maken met groot, scherp gereedschap. Vandaar de palm bijsnoeien en de volgende dag de wilg snoeien. Hij was helemaal gelukkig.

Liefs,

Jane

Me duele la cadera

Gisteren eindigde voor mij niet lekker veilig in ons WWOOFer huisje, maar in een ziekenhuisbed.

Gistermiddag liep ik achteloos van het algemene huis naar ons huisje om Tarzan wakker te maken uit zijn middagdutje, toen ik opeens uitgleed en met mijn heup op het harde beton belandde. Tarzan hoorde me schreeuwen en kwam, als een echte held, meteen naar me toe gerend en droeg me terug naar het huisje.

Dokter Tarzan zorgde ervoor dat ik binnen 5 minuten op bed lag met een zak bevroren garnalen op mijn heup, bij gebrek aan een koelelement. Hij onderzocht me door tegen mijn voet aan te duwen om mijn been richting mijn heup te duwen, want als dat pijn deed was het misschien gebroken zei hij. Natuurlijk deed het pijn, maar een 18 jarige die haar heup breekt door zo'n val?

Maar na 3 uur van aanhoudende pijn besloten we naar het Centro Salud in Tijarafe te gaan. De nieuwe bewoners van het Air BnB huis wilden ons er wel heen brengen, dus dat was heel erg fijn! Eenmaal daar aangekomen werden we opgevangen door een Spaans stel dat ons naar binnen begeleidde en tijdens het hele onderzoek bij ons bleven als tolk tussen de dokters en mij.

De dokters concludeerden dat mijn heup waarschijnlijk uit de kom was.
Ik kreeg een injectie in mijn bovenbeen tegen de pijn, een infuus tegen de misselijkheid en werd op een ambulancebed gehesen.
In de ambulance had ik een leuk gesprek met de ambulancebroeder en hij heeft me ook een beetje Spaanse les gegeven. Me duele la cadera betekent ik heb pijn aan mijn heup. Voor ik het wist waren we bij het ziekenhuis in Santa Cruz. Daar werd ik een gang in gereden waar ik direct omgsingeld werd door verplegers en verpleegsters die me bezorgd aankeken, maar verder niet leken te weten hoe met me te communiceren. Vervolgens heb ik voor mijn gevoel een half uur gewacht totdat ik de röntgen afdeling in werd gereden.

In de ambulance

Na het maken van de foto's reden ze me een kamer in waar een bejaarde vrouw in een ziekenhuisbed lag te slapen en zonder iets te zeggen lieten ze me daar weer een half  uur staan. Was het nou de bedoeling dat ik hier ging slapen? En waar is Tarzan? En wat is de uitslag van de fotos?

Na een tijdje had ik er genoeg van en besloot ik op te staan. Daarmee kreeg ik meteen de aandacht van eenverpleger die vroeg of alles goed met me ging. Ik zei dat ik Tarzan graag wilde zien en dat ik wilde weten wat de uitslag van het onderzoek was. Hij ging Tarzan meteen voor me halen en direct daarna kwam er een andere verpleegster naar me toe om me te vertellen dat ik een grote ontsteking had in mijn heup en in mijn bovenbeen. Gelukkig geen breuk of uit de kom!

Het advies is om een week rust te houden met een klein beetje beweging in het huis en 3 keer per dag ontstekingsremmende en pijnstillende medicijnen te nemen.

Om 12 uur 's nachts waren we eindelijk klaar en heeft een vriendelijke verpleegster een taxi voor ons gebeld. Om 1 uur waren we weer thuis, maar door de stromende regen was het pad naar ons huisje gladder dan ooit tevoren. We besloten om in het algemene huis in het bed van Monica, een andere WWOOFer die nu een weekje in een grot woont, te slapen.

Zelf heb ik afgelopen nacht beter geslapen dan in de hele tijd dat ik op La Palma ben, waarschijnlijk door de pijnstillers. Tarzans slaaptekort wordt echter steeds erger helaas. Met maar 4 uur slaap de afgelopen nacht heeft hij vandaag gewerkt en is hij naar Tijarafe gelift en van Tijarafe 1,5 uur teruggelopen naar huis, alleen maar om voor mij medicijnen te halen.

Regenachtig Fina la Jelica

Ik heb vandaag veel rust gehad, geslapen en wat kleine dingetjes gedaan in het huis. Sarah en Patrick waren zo lief om hun kamer in het algemene huis aan ons af te staan en zelf in een klein grotkamertje vlakbij het huis te slapen, zodat ik niet elke avond het pad omlaag naar ons huisje hoef te lopen. Nu doet het gelukkig nauwelijks pijn meer door alle pijnstillers, maar ik zal het advies van de dokter opvolgen en rust blijven houden. Nu gaan we lekker slapen in ons nieuwe bed en hopelijk wordt vannacht eindelijk beter voor Tarzan!

Liefs,

Jane

Camino Verde?

Vandaag even een update over onze ''thuis''situatie.

Ons oorspronkelijke plan was om tot 6 februari op de huidige boerderij, Finca la Jelica, te verblijven en aansluitend naar Camino Verde te gaan.
Afgelopen week ontvingen we - na een heleboel gestress omdat Helma, de eigenaresse van Camino Verde, ons zich niet leek te herinneren, bericht dat we op z'n laatst op 14 februari welkom zijn, afhankelijk van wanneer een andere vrijwilliger zou vertrekken.
We vroegen Maria-Lousia, onze huidige gastvrouw, of het mogelijk was dat we tot de 14de bleven. Afgelopen zondag kregen we, na veel overleg, toestemming.

Wat een opluchting: we waren welkom bij Camino Verde én we mochten zo lang op de huidige boerderij verblijven!
Echter, toen ik Helma vroeg of onze puppy ook mee mocht deed zich een nieuw probleem voor: Helma huurt appartementen voor de vrijwilligers en daar zijn huisdieren verboden... Ze zei dat dit ''een groot probleem was en dat ze niet wist hoe ze ermee om moest gaan.'' Toen we terug mailden om wat oplossingen voor te stellen kregen we weer een paar dagen geen antwoord en ook werd de  telefoon niet opgenomen.

Zo gebeurde het dat we gisteren in Los Llanos waren om een bezoekje te brengen aan Camino Verde en met Helma te overleggen.
Ze herkende ons meteen. Zonder dat we maar een woord hadden gezegd zei ze: ''Hallo Stef und Hanna! Und das ist euer Welpe?''
Na een korte ontmoeting nodigde ze ons uit om een kijkje te nemen bij het project en zei ze dat ze later naar ons toe zou komen zodat we wat meer konden praten.

Eindelijk bij Camino Verde!

We liepen een stukje over het project en toen we bij het waterreservoir, aankwamen werd Tarzan zo enthousiast dat hij meteen de handen uit de mouwen stak. Twee Duitse vrijwilligers, een vader en een zoon, waarvan de vader professioneel landscaper was, waren dit leegstaande waterreservoir aan het omtoveren tot een duurzame touristische attractie: deels een natuurlijk zwembad (een zwembad dat gezuiverd wordt door waterplanten in plaats van chloor) en deels een drijvend terras waar touristen wat kunnen drinken en een hapje konden eten van verse oogst.

Tarzan aan het werk in het waterreservoir

Na een half uur plastic flessen aan elkaar te knopen besloot ik Tarzan toch maar mee te trekken om de rest van het project te bekijken, want als het aan hem had gelegen hadden we de hele dag drijvende terassen gebouwd.

Onze volgende stop was het tweede waterreservoir dat al half gevuld was met water, waarop een drijvende tuin was aangelegd; het idee hiervan is dat je groenten kunt verbouwen zonder ze water te hoeven geven.

Het begin van de drijvende tuin

Na de waterreservoirs hebben we een kijkje genomen bij de moestuin en de ''wereldtuin''; deze bestaat uit tuintjes op verschillende hoogtes waar ze planten uit alle continenten verbouwen, maar ondertussen waren ze helaas grotendeels overwoekerd.

De moestuin

Nadat we 1,5 uur rondgelopen hadden over het project had Helma eindelijk een gaatje in haar drukke rooster om met ons te gaan zitten om elkaar te leren kennen.

Onze impressie van het project was dat project precies de goede benaming is; er staat nog niet zo veel en het is nog niet zo indrukwekkend, maar het wordt een hele attractie! We denken allebei dat ze in het begin wat te veel hooi op hun vork hebben genomen en dat er organisatorisch nog wat moet veranderen, maar we zijn ook heel gemotiveerd om ons steentje bij te gaan dragen en samen met de andere vrijwilligers iets moois neer te zetten.

De rest van de dag hebben we doorgebracht in Los Llanos met wat souvenirtjes kopen, een reusachtig ijsje te delen bij onze favoriete ijswinkel, langs te gaan bij Casa de Buceo - het duikcentrum waar we vorige zomer hebben gedoken en een nieuw favoriet restaurantje in Los Llanos te ontdekken met heerlijke pizzas en super vriendelijke bediening.

Casa de Buceo

Om 10 uur waren we weer thuis en gingen we meteen naar bed omdat uitrusten hier best lastig is. Vooral Tarzan is overdag vaak moe omdat de bedden 1,80 m lang zijn, dus hij ligt elke nacht met een kromme nek, en omdat onze kamergenoot soms een beetje luidruchtig is.

Vandaag hebben we de laatste update over Camino Verde ontvangen. We zijn welkom onder de voorwaarde dat we de huisbazin zo ver krijgen dat we Panda mee mogen nemen in het appartement,  wat betekent dat we in de keuken of op het balkon moeten slapen, óf een andere oplossing buiten het projecht vinden voor Panda. Ons eigen idee was om haar 's nachts in een leegstaand tuinhuisje te laten verblijven en haar overdag vrij rond te laten lopen, maar de rest duld het niet dat een puppy 's nachts alleen is. Misschien hebben ze ook wel een punt. Panda is nu zo gewend aan bij ons in bed slapen dat het wel een heel grote stap wordt als ze opeens én alleen én op een onbekende plek moet slapen.

Vanmiddag vragen we Siri, de dochter van onze huidige gastvrouw, om samen met ons de huisbazin te bellen, zodat Siri ons engels naar spaans kan vertolken. Wordt vervolgd...

Liefs,

Jane

La Fiesta de Almendro en Flor

Gisteren hebben we een hele drukke dag gehad, dus vandaar nu pas de blogpost.

's Ochtends begonnen we aan een lange en vermoeiende tocht (2.0) naar de Piratenbaai (oftewel: Poris de Candelari). We hebben dubbel zo lang gedaan over de wandeling die één uur en een kwartier had moeten duren, doordat we de verkeerde weg waren ingeslagen. We hebben die weg helemaal van Tijarafe (640 m) tot bijna aan de kust (30 m) gevolgd en vervolgens moesten we - tot Tarzans zware irritatie - weer bijna helemaal omhoog. Met de brandende zon en de steile weg naar beneden en Tarzans ergernis zagen we het eigenlijk allebei niet meer zitten, maar we wilden niet nóg een keer op de blog moeten zetten dat het niet was gelukt om de Piratenbaai te bereiken (grapje, dat was niet de reden, ik wilde gewoon per se naar de baai om aan mezelf te bewijzen dat we het konden).

Gelukkig was Tarzan zo adrem om terwijl ik mijn schoenen aan het strikken was zijn duim op te steken naar een voorbijrijdende auto en zo een lift voor ons te regelen bij een vriendelijke Palmero (onze eerste en enige lift bij een originele Palmero tot nu toe).
Eenmaal weer boven aan gekomen hadden we nog een lange tocht naar beneden, maar deze keer waren we gelukkig wel in één keer goed gelopen.
De wandeling had een paar prachtige uitzichten en waarschijnlijk zou zelfs César zich wel hebben kunnen vermaken met het zicht op de enorm wilde zee en het vooruitzicht er straks in te mogen.

Uitzicht tijdens de wandeling

Eenmaal aangekomen besefte ik meteen dat dit mijn nieuwe favoriete stukje La Palma was.
De reusachtige overhangende rots met de schattige visserhutjes uit 1921, die volgens de traditie nog steeds bewoond worden door de familie van de vissers en het mysterieuze kraakheldere, stille meertje tussen de grote rotsen, met op de bodem rotsen in de vormen van de eilanden La Palma, La Gomera en El Hierro. Het leek wel een sprookjesplek!!
Met vloed komt het water tot aan de huisjes, maar met eb blijf het oceaanwater stil staan in dit meertje en dan kun je er heerlijk in zwemmen, met de razende golven op de achtergrond.

De vissershutjes in de rots

Het mysterieuze meer

Helaas konden we maar een half uurtje blijven omdat we vlak voor de vloed aankwamen, maar ik vond het een enorm indrukwekkende ervaring en ik wil hier zeker nog vaak terugkomen!
Om 3 uur liepen we terug naar de parkeerplaats van Poris de la Candelaria, hopend op een lift, want onze benen waren super moe en de weg naar boven was heel steil en lang.
Na een kwartiertje kwam er een duits stel (woonachtig in El Paso) naar boven gelopen dus we vroegen of we met hen mee mochten rijden
De man zei dat we het konden proberen, maar dat hij niet zeker wist of het zou lukken omdat we met zijn 4en misschien te zwaar waren voor de auto.
Dus daar zat ik weer in een klein, gammel autootje met een overhittende motor - dat sowieso al een paar jaar niet meer door de keuring was gekomen - rijdend over een smal weggetje langs een kloof, met soms tussen de 20 en 30% helling. Het voelde als een rare déjà-vu.

De sleutelhanger in de auto

Boven aangekomen stapen we in de bus naar Puntagorda, een stadje noordelijk van Tijarafe, waar La Fiesta de Almendro en Flor gehouden werd. Dit is een festival om de bloeiende bloesem van de amandelbomen te vieren. Ik vind het persoonlijk heel romantisch klinken om die gebeurtenis elk jaar te vieren.
In de bus ontmoetten we Sarah en Patrick, onze duitse vrienden, en Davíd, de pastaman (hij is onze nieuwste vrijwilliger. Hij is Italiaans en stelt elke dag, bij elke maaltijd voor om pasta te maken, dus vandaar de bijnaam).

In Puntagorda begon Davíd meteen bier in te slaan en de rest van de avond moesten we steeds meer een oogje in het zeil houden zodat hij niet de weg op zou rennen of zichzelf op een andere manier zou bezeren, maar gelukkig hadden we Panda niet bij ons dus hadden we wat ogen over.
De fiesta zelf bestond uit een band, wat marktkraampjes en een heleboel hippies.
Niets amandel-gerelateerds, tot mijn en Sarahs teleurstelling, wat misschien ook wel wat afdeed aan de romantiek.
Nu dat ik erover probeer te schrijven besef ik dat het eigenlijk een heel klein feestje was, dat het niet zoveel voorstelde en dat ik niet zo goed weet wat ik erover moet zeggen, maar ik voelde me die avond zo gelukkig en verbonden met iedereen. De sfeer is zo fijn hier. Ik merk het vaker op het eiland en nu op het festival had ik het weer. We voelen ons hier zo welkom en geaccepteerd en iedereen lijkt zo vriendelijk! Gister hielp het echter ook wel dat we Húgo,  een oud-vrijwilliger die nu in een grot bij Santo Domingo woont, bij ons hadden, want hij heeft gedurende zijn tijd op het eiland bijna alle hippies hier bevriend.

Naast mij van links naar rechts: Húgo, Davíd, Sarah en Patrick

Om 21.25 namen we de laatste bus terug, deels omdat we niet wisten hoe we anders terug moesten komen en deels omdat we niet zeker wisten hoe lang Davíd het nog zou redden, en om 23.00 waren we weer thuis.
Later hoorden we dat de Fiesta om 23.00 pas echt was begonnen, maar wij moesten de volgende dag weer werken. Bij de volgende fiesta zorgen we dat we de volgende dag vrij hebben. We hebben in ieder geval allebei een hele mooie dag gehad gisteren.

Liefs,

Jane