Geen bericht is goed bericht

Hallo allemaal!

Sorry dat we zo weinig van ons laten horen, maar in dit geval is dat een goed teken. Alles gaat lekker zijn gangetje. We maken niet zoveel bijzonders mee de laatste tijd, maar we voelen ons de koning te rijk hier in de ''grote stad'': we hebben de luxe van een supermarkt om de hoek hebben, wifi in het appartement, een wc binnen en elke dag warm water... :) En daarnaast zijn we nog steeds heel blij met de andere mensen in ons appartement. Iedereen (behalve ik) heeft al heel veel gereisd, dus elke dag horen we interessante verhalen over Brazilië, Costa Rica, Japan, Israël...

Onze dagen bestaan nog steeds uit aardbeien plukken en onkruid wieden, lunch koken, Panda halen en de middag met haar buiten doorbrengen. In het begin brachten we elke dag met haar door op een pleintje vlakbij het duikcentrum Casa de Buceo, waar we vorige zomer gedoken hebben (we zijn wanhopig op zoek geweest naar een echt parkje, maar ik ben bang dat die gewoon niet bestáán op La Palma), maar nu hebben we een ander leuk plekje ontdekt: Tetería. Het is een heel gezellig ingerichte tearoom met ongeveer 80 soorten thee. Én alles is op z'n Palmees ontzettend goedkoop! Dus onze missie is nu om zo veel mogelijk smaakjes te proberen. De smaken die we tot nu toe hebben geprobeerd zijn Rooibos Piña y Aloe (ananas en aloë vera), Rooibos Lago Azul, Canela, Bambú, Sakura (bloesem), Frutas de Bosque, Rooibos Vainilla y Mango en Pakistaní con Naranja (Pakistaanse thee met sinaasappel).

Bij de Tetería! Ik probeerde heel hooghartig en Brits te kijken, maar het komt een beetje verveeld en bitchy over haha

Thee met taart: de beste combinatie!

Onze vrije dagen zijn heel relaxed, maar ook niet echt het vertellen waard. Het enige wat wel interessant is, is dat ik hier een vriendin heb gemaakt, voor wie ik model ben geweest op de kappersschool. Ik vind het heel leuk om allemaal aspecten van het dagelijks leven (zoals school) te zien op het eiland die ik op vakantie nooit had kunnen ontdekken.

Bij de kappersacademie met mijn vriendinnetje en haar lerares. (Sorry dat ik mijn haar weer paars en roze heb geverfd oma's.. Het is semi-permanent, dus het wast er sowieso uit, maar ik ben er super blij mee en dat is belangrijk toch? :) En het beschadigt mijn haar niet zo erg, want er zit geen ammoniak in de verf.)

Wat de meesten van jullie waarschijnlijk al weten, maar wat ik nog niet officieel had gemaakt op onze blog: ons avontuur hier eindigt op 28 april. We kijken er allebei naar uit om weer thuis te komen, maar onze reisgenen zijn niet meer te ontkennen. We zijn nu al nieuwe plannen aan het maken en willen hier sowieso nog een keer terugkomen!

Liefs,

Jane

(hieronder staan wat foto's van de finca!)

Panda's verblijfplaats met haar bench onder de tafel voor de schaduw. Ze is nu al enorm aan de bench gehecht - ook zonder ons-, dus dat stelt ons gerust voor het vliegtuig! :)

Alex' honden. De kleine vindt het heel leuk om Panda's bench in te pikken, dus Tarzan sleept hem er een paar keer per dag uit. Nu heeft hij zelfs de bodem van hun hondenhok verbeterd zodat de kleine daar ook comfortabel kan liggen. 

Alex heeft twee geiten, allebei zwanger. De babytjes worden verwacht in de periode dat wij hier nog zijn!

Het kippenhok 

Dit is ongeveer één achtste van alle aardbeienvelden 

Rosaburiente

Afgelopen zaterdag was ons afscheid van Edith. Vrijdagavond nam ze ons spontaan mee uit eten bij de pizzeria in Puntagorda en heeft ze ons verteld over haar verblijf van een half jaar in Marokko. Ze blijft vol verrassingen zitten! De volgende dag heeft ze ons naar de mercadillo in Puntagorda gebracht en vanaf daar hebben we de taxi naar Los Llanos genomen. Bij het afscheid zei Edith dat ze hoopte dat we nog een keertje terug zouden komen en dat ze ons zou uitnodigen om te komen kijken op haar nieuwe finca over twee jaar. We gingen met een goed gevoel weg en hopen haar nog een keer te zien :)

's Avonds kwamen we om half negen aan in Los Llanos, waar Alex - onze gastheer - ons kwam ophalen. We wisten van tevoren niets over onze accommodatie. Het bleek een appartement in het centrum van Los Llanos te zijn, dat we moeten delen met 7 anderen: één Duitse jongen in de late twintig, twee Palmero meiden in de vroege dertig, een Iranees-Zweedse jongen in de vroege dertig, twee Duitse mannen in de vroege 40 en een Israëlische vrouw in de vroege 50. Het appartement ligt op twintig minuten loopafstand van finca Rosaburiente, waar we werken. Alex gaf ons een snelle rondleiding door het appartement en stelde ons voor aan de medebewoners. Onze slaapkamer delen we met Jan, één van de Duitse mannen. 

Wat we echter óók niet wisten en best wel wat spanning veroorzaakte: Panda mocht niet in het appartement. Dat betekende dat ze in één nacht van bijna altijd bij ons in bed slapen - we waren pas net begonnen met trainen om in de bench te slapen, dus dat heeft ze al een paar nachtjes gedaan - naar buiten slapen op een onbekende plek op twee kilometer afstand van ons. Streeeeesss. Tarzan heeft overwogen om bij buiten bij Panda te slapen, maar na lang op hem inpraten heb ik hem toch in zijn bed gekregen. 

Kunstwerk in het appartement van één van de bewoonsters 

Jan, uit Duitsland, nam de taak op zich om ons zo snel mogelijk thuis te laten voelen. Hij knoopte een gesprek met ons aan en bood aan friet voor ons mee te nemen toen hij voor zichzelf wat ging halen. Dus zo gebeurde het dat we om 23.00 uur een enorme bak friet achterover werkten terwijl we de volgende ochtend op tijd op moesten om een rondleiding te krijgen over de finca. Gelukkig hoefden we de eerste dag nog niet meteen te werken! :)

We zijn nu vijf dagen hier, waarvan we drie dagen gewerkt hebben. De werkdag duurt van 09.00 uur tot 13.00 uur. We werken samen met nog één andere WWOOFer, alleen hij spreekt geen Engels en wij helaas geen Spaans, dus de communicatie gaat niet heel vloeiend. De activiteiten bestaan uit onkruid wieden en aardbeien oogsten. Het is allebei een beetje eentonig, maar verder niets mis mee :)  De rest van de dag brengen we meestal in een parkje door met Panda of we wandelen door de stad. Vandaag zijn we tot mijn grote vreugde wezen shoppen na het werk!! :)
Tot nu toe is Panda nog niet echt gewend aan haar nieuwe situatie. Wanneer wij aan het werk zijn en ze ons kan horen / ruiken, keft, piept en huilt ze aan één stuk door. Ze moet dan voor 4 uur lang aan een ketting liggen, dus ik begrijp wel dat ze dat niet heel prettig vindt. We troosten onszelf echter met de gedachte dat ze van 18 tot 28 april elke dag vrij mee kan rennen wanneer Tarzan, Papa en ik gaan wandelen en om het nu een beetje voor haar te verlichten zijn we elke middag buiten zodat ze zo veel mogelijk bij ons kan zijn en laten we haar drie keer per dag uit.

Aardbeienoogst

Liefs,

Jane

De reünie

Het is ondertussen alweer bijna een week geleden, maar toch is het wel een blogpost waard om het even te hebben over dat Petra en John vorige week op het eiland waren. Ze kwamen op vrijdag aan en reden(via hun huisje in El Paso) dezelfde dag door naar ons in El Castillo. Na wat heen en weer sms'en omdat ze te ver waren gereden hadden ze ons uiteindelijk gevonden.

We hadden- al voordat ze gekomen waren- een plan gemaakt voor Panda: Petra en John zouden een transportkennel meenemen uit Nederland(omdat goedkoper) en wij zouden haar dan zo veel mogelijk leren om rustig in de kennel te kunnen zitten zodat ze zo min mogelijk stress zou hebben in het vliegtuig. Hierover later meer.
We gaven ze een snelle rondleiding over de boerderij en toen reden we door naar het dorpje om bij een café wat te drinken.

Op dinsdag hadden we weer afgesproken en Jane en ik hadden al een leuk plan gemaakt: we wilden naar de dierenarts, de piratenbaai, het strand in Tazacorte en de dag afsluiten in ons favoriete restaurant in Los Llanos. Dit betekende echter wel dat John en Petra bij elkaar 4 uur in de auto moesten zitten, en daar hadden ze- achteraf gezien best begrijpelijk- niet zo veel zin in. We besloten daarom om het plan wat in te korten: lunch in Puntagorda, dan door naar de dierenarts om de laatste inentingen te regelen en naar de Piratenbaai, die allebei in Tijarafe liggen, en dan terug naar El Castillo.

Credits naar Petra :)

In Puntagorda konden we eigenlijk maar 1 restaurant vinden: Jardin de los Naranjos, oftewel tuin van de sinaasappels. We zaten bij het raam, dus we zagen inderdaad dat de tuin bezaaid lag met
stukken van bouwsteigers en wat grof vuil. Geen sinaasappel te zien. Maar gelukkig was de lunch wel erg lekker en maakten ze geen probleem van Panda. 4/5, would eat again.

Na de Lunch reden we door naar Tijarafe om Panda haar laatste inenting te geven en vervolgens naar de Piratenbaai te gaan. De inenting was niet omdat het moest om te mogen vliegen, maar omdat het een goede bescherming biedt en het hier een stuk goedkoper is dan in Nederland.

La Zarza

Woensdagavond begonnen we te twijfelen. Was het wel een goed idee om Panda weg te sturen? We zouden haar niet zelf op kunnen voeden, de kenneltraining was nog niet eens in de buurt van wat we wilden, na de vlucht zou het misschien nog wel maanden duren voor ze ons weer zou zien en in de tussentijd zou ze in een vreemde omgeving in een vreemd land bij mensen wonen die ze nog nauwelijks kende. Na erover te praten besloten we haar toch bij ons te houden.

Donderdag gingen we weer met z'n vijven op pad, deze keer naar de oerwoudbarranco(ravijn) la Zarza(wat blijkbaar braam betekent). Vanaf El Castillo was het niet zo lang rijden en we begonnen, Panda verstoppend uit angst dat ze het nationaal park niet in mocht. We waren bij het eerste kruispunt aangekomen toen we achter ons John hoorden uitglijden. Op het eerste gezicht leek er niks aan de hand, maar al snel bleek dat zijn hand open lag, en het bloedde ook aardig. We gebruikten een waterflesje om zo veel mogelijk vuil uit de wond te wassen maar we besloten toch terug te gaan naar het gebouw aan het begin van de wandeling om daar de wc te gebruiken. Na het onder de kraan wat beter af te spoelen werd duidelijk dat een pleister niet genoeg zou zijn; het moest gehecht worden. helaas is hechten een vaardigheid die ik nog moet bemachtigen en is er geen ruimte meer in mijn EHBO-etuitje voor naald en draad, dus moesten we op zoek naar een Centro de Salud(gezondheidscentrum, soort huisartsenpost). De dichtstbijzijnde  bleek in Garafia te zijn, en 20 minuten later waren we er. Na een uurtje kwamen John en Petra bij ons bij het restaurantje dat we hadden opgezocht zitten en hebben we geluncht.

Na de lunch besloten we om de wandeling toch nog een keer te proberen, en daar kregen we geen spijt van; op sommige momenten leek het net alsof we in de Droomvlucht in de Efteling zaten. Helaas moesten we door het dichte bladerdak al vrij snel terug omdat we anders in het donker zouden lopen, dus Jane en ik gaan nog een keer terug om de hele wandeling te doen.

.

Met zijn allen tijdens de wandeling :)

Groetjes, Tarzan

Calleconjito

Zoals beloofd in onze vorige blogpost kun je hier ons verhaal van Calleconjito lezen! Het speelt zich af op donderdag 9 maart en het was rond de 35 graden. We wilden graag naar Calleconjito, het strand van Cueva del Agua omdat het redelijk dichtbij is en omdat het ons door meerdere mensen was aangeraden. Daarnaast denken we dat hier elke eerste vrijdagnacht van de maand de muzieknachten van de hippies worden gehouden, maar het zou ook in het centrum van Cueva del Agua kunnen zijn. Daar komen we echter binnenkort achter, want volgende maand zijn we van plan erbij te zijn!

De reis ging echter niet helemaal zoals gepland. Wat we verwacht hadden was dat Edith ons een lift zou geven naar Puntagorda, dat we vanaf daar de bus naar Cueva del Agua zouden nemen en vanaf daar 20 minuutjes moesten lopen. Eenmaal bijna in Puntagorda beseften we echter dat we vorige keer dat we de bus richting Cueva del Agua wilden nemen met Panda, de buschauffeur honden weigerde.

Shit.

Dus daar stonden we in Puntagorda (Cueva del Agua ligt drie keer verder van Puntagorda dan van El Castillo) Gelukkig zette Edith ons wel op een goede liftplek af, dus na tien minuten hadden we al een lift. Dit was overigens ook onze tweede lift ooit van een echte palmero! We hadden geluk dat het meisje dat naast ons stond te liften spaans sprak, anders hadden we veel moeilijker met hem kunnen communiceren. De man zette ons af op een kwartiertje lopen van Las Tricias, een dorpje tussen Puntagorda en El Castillo. We begonnen weer te liften en werden al vrij snel opgepikt door een nederlands stel dat ons een lift gaf naar Las Tricias. Het stel ging naar Las Tricias omdat daar het beginpunt is van de wandeling naar de buracas, die Panda en ik samen hadden gemaakt toen we nog bij Melanie waren (blogpost ‘’Avontuur voor één’’). Ze waren blij dat ik ze wat tips kon geven over cafétjes onderweg en potentiële verdwaalplekken. Ze waren ook heel geïnteresseerd in ons werk hier. Heel leuk dat we daar vaak zulke enthousiaste belangstelling voor krijgen!

Vanaf Las Tricias probeerden we weer te liften, maar dat duurde een hele tijd, omdat Las Tricias voor veel mensen juist een eindpunt is. Gelukkig kwam na een half uur Renata voorbij, de vrouw die ons twee dagen daarvoor ook een lift had gegeven naar het afscheidsfeestje van Ernesta en Monica. Ze had een afspraak in El Castillo. Stom genoeg vergaten we te vragen of ze ons af wilde zetten bij de LP (de autoweg) dus reden we helemaal mee naar het huis waar zij moest zijn. Vanaf daar was het weer 40 minuten teruglopen naar de LP. We waren ondertussen anderhalf uur verder en weer terug bij af. Maar we lieten ons niet ontmoedigen!

We gingen aan de LP-114 staan, waar in het noorden ongeveer elk kwartier een auto langskomt. Bij de tweede auto was het gelukkig al raak. Het was een hippie die ons afzette bij de afslag naar Calleconjito. Vanaf daar was het nog weer eens 40 minuten lopen door de brandende zon naar het strand. Wat had ik een spijt dat ik mijn ballerina’s aanhad… Het was echter wel een heel mooi wandelingetje met uitzicht op een barranco, de kliffen en de wilde, azuurblauwe zee.

We waren om kwart voor tien vertrokken van Ediths huis en rond één uur kwamen we aan op het strand dat op een kwartiertje rijden vanaf Ediths huis ligt. Het bleek een rots strand te zijn en de zee was véél te wild om in te zwemmen. Het was echter wel een prachtige plek. Vanaf het strand, dat in een soort baai ligt, kun je een prachtige groene barranco met bewoonbare grotten inlopen, waar ’s zomers ook regelmatig mensen slapen. In de rotsen zijn vissershuisjes gebouwd, net als bij de Piratenbaai. Het strand wordt omgeven door reusachtige, begroeide kliffen en helemaal aan de rechterkant is een grot, waar Tarzan en Panda het grootste deel van de middag in de schaduw hebben doorgebracht.

Ik heb eerst een half uurtje geslapen omdat ik helemaal doodop was van de reis, maar daarna wilde ik toch wel erg graag in de zee. Ik volgde het voorbeeld van een naakte man van rond de 60 die op de rotsen bij de zee ging zitten en de golven over zich heen liet komen. We vonden het een beetje apart dat hij naakt was, maar hij leek wel aardig. Ik ging op een rots een stukje bij hem vandaan zitten en wachtte op de golven. Na tien minuten sprak hij me aan: ‘’Do you want to see a special fish?’’ ‘’Yeah sure.’’ ‘’It’s an octopus. He’s right here.’’ ‘’HEY TARZAN KOM EENS KIJKEN EEN OCTOPUS!!’’ ‘’Oh zijn jullie ook Nederlands? Dan kunnen we net zo goed Nederlands praten!’’

Hoe kon het ook anders dan dat hij een Nederlander was.

We hebben een hele tijd gepraat over de octopus die we zo aan hadden kunnen raken en hoe we hem letterlijk van kleur konden zien veranderen, zoals een kameleon. Hij gaat elke dag naar de oceaan om te zwemmen, pootje te baden of te duiken. Hierdoor is hij zo van de oceaan en haar bewoners gaan houden, dat hij onmogelijk meer vis kon eten. Hij vindt dat we ze gewoon in vrede moeten laten. Hierin waren we het natuurlijk vurig met elkaar eens. Hij vertelde dat dit strand nog helemaal natuurlijk is, wat zeldzaam is voor stranden op La Palma.

Hij vroeg of we hier op vakantie waren, dus ik vertelde dat we aan het WWOOFen waren, momenteel bij Edith Moor. ‘’Oh bij Edith! Die ken ik wel!’’ Hij had ook nog wat tips over andere leuke fincas zoals finca Autarka in Tijarafe, die zoals de naam al zegt, volledig autarkisch is. Ze geven er ook rondleidingen . Een andere finca die volgens hem het bezoeken waard was, is een ecologische bananenfinca achter hotel Sol.

Twee uur later bracht hij ons van Calleconjito met de auto naar El Castillo. Hij moest zelf eigenlijk de andere kant op, maar hij stelde zelf voor om ons even weg te brengen. In de auto vertelde hij dat hij en zijn vrouw ook een finca en bed & breakfast hebben, genaamd Finca Verde. Ze zijn naar La Palma gekomen omdat ze Nederland veel te druk vonden. ‘’Oh dan komt u zeker uit de randstad?’’ zei ik. ‘’Nee, ik kom uit Putten. Dat ligt op de Veluwe.’’ ‘’Oh maar de Veluwe is nog best een mooi stukje dunbevolkt Nederland, vindt u niet?’’ ‘’Putten?! Nee joh!! Putten is een enorm grote stad!’’ Het is maar waar je het mee vergelijkt.

Eenmaal aangekomen in El Castillo heeft hij me zijn visitekaartje gegeven en nodigde hij ons uit om een keertje langs te komen om de finca te zien. Als we in de buurt van Cueva del Agua waren zou hij ons daar wel oppikken. Wat een vriendelijke en gastvrije man!

Toepasselijk Cola-light blikje voor mij met mijn babyhondje :)

’s Avonds hebben we bij Tasca, het restaurantje onderaan Ediths finca, gegeten en van het felbegeerde internet gebruik gemaakt. Om negen uur lag ik diep te slapen, van het vermoeiende maar leuke avontuur!

Liefs,

Jane

Sweet Goodbyes

Afgelopen dinsdag was het afscheidsfeest van Monica en Ernesta, onze Litouwse vriendinnen bij Maria Louisa. Na drie maanden op Finca la Jelica was het tijd om naar huis te gaan. Dit was voor ons een goede reden  om de lange reis van El Castillo in het noorden naar Tijarafe in het westen van het eiland te ondernemen.

Gelukkig verliep de reis zeer voorspoedig. Na 5 minuten aan de weg te staan werden we opgepikt door een Duits stel, waarvan de man goed Nederlands sprak. We werden afgezet aan het begin van Camino Tagomate, de steile weg omhoog naar de finca. Vanaf daar probeerden we weer te liften en na 2 minuten kwamen Renata en haar man langs, die ook op weg waren naar het afscheidsfeest.  

Eenmaal aangekomen werden we meteen door iedereen omhelsd. Monica en Ernesta stonden samen sushi en empanadas te maken en de rest hielp of zat ergens te kletsen. Wij hebben nog even met Hugo gepraat om te vragen waar zijn grot was, zodat we het een keertje konden bezichtigen en er misschien ook een tijdje konden doorbrengen. Net zoals op elke sociale gelegenheid hier heb ik weer een paar nieuwe interessante mensen ontmoet.

Het diner (met Maria-Louisa's zoon op de achtergrond)

Tijdens het avondeten heb ik met Monica en Ernesta gepraat om te vragen wat hun plannen waren voor als ze weer thuis waren. Monica zou een baan gaan zoeken als kok, want dat vond ze leuker dan haar vorige baan als dramadocent. Ernesta zou wel verder gaan met lesgeven. In de zomer zouden ze allebei aan het werk gaan voor een vriend van Maria-Louisa, die hen een baan had aangeboden in een foodtruck op een Zweeds festival. Een kennis van hen, een wat oudere Litouwse hippie vrouw, die ook op het feestje was, had toen ze jong was ook gewerkt in een foodtruck op één van Zwedens meest bekende festivals: Urkult. Weer wat reisinspiratie opgedaan. Diezelfde hippie vrouw heeft ons trouwens een afgelegen strand in Cueva del Agua aangeraden, genaamd Calleconjito. Daar zijn we afgelopen donderdag geweest, maar daar lezen jullie later meer over.

Ernesta met de baby van haar Tsjechische vrienden

Als laatste heb ik met een nieuwe vrijwilligster op Finca la Jelica gepraat over het conventionele schoolsysteem. Zij was tegen het feit dat kinderen op jonge leeftijd gedwongen worden tot prestatiegerichtheid en het leren uit boeken in plaats van de buitenwereld te mogen ontdekken en zo te leren. Ze kende een Duitse vrouw die momenteel in Amsterdam woont, die haar zoontje niet naar school stuurt. De vader is Iranees en met zijn drieën hebben ze op veel verschillende plekken gewoond. Het jongetje spreekt vloeiend Nederlands, Duits, Farsi en Engels. Hij kan lezen, schrijven en rekenen. Daarnaast heeft hij een goed besef van wat er aan de hand is in de wereld. Hij heeft een mening over de vluchtelingenkwestie en over milieuvervuiling. Hij heeft armere delen van de wereld gezien en weet hoe mensen daar leven. Hij heeft contact met andere kinderen via sportclubjes en via vrienden van de ouders. Hij maakt heel makkelijk vriendjes. Zijn moeder onderwijst hem thuis en verder leert hij de wereld kennen door eigen ervaring.

Ik vond het mooi om te merken hoe meer anderen ik ontmoet, hoe meer ik een open-mind krijg. Ik krijg besef van keuzes waarvan ik me niet eens realiseerde dat het keuzes waren. Toch was ik eerst sceptisch, net als mijn gesprekspartner trouwen, toen ze dit voor het eerste hoorde. Hoe gaat deze jongen ooit een goede baan krijgen? Volgens de ouders was dit niet zo’n probleem. Ze zijn allebei  succesvolle ZZPers en ze geloven dat als je in vrijheid op kunt groeien, je vanzelf ontdekt wat je talenten zijn. Deze kun je benutten als ZZPer. Daarnaast is het volgens hen belangrijk om een uitgebreid netwerk te hebben, onder andere om een baan te vinden; ze stimuleren dan ook de sociale vaardigheden van hun zoon en zorgen dat hij met zoveel mogelijk verschillende mensen in contact komt. Maar wat nou als zijn passie ligt bij een baan waarvoor je echt een universitaire studie nodig hebt? Volgens mijn gesprekspartner zijn er ook manieren om zonder middelbare school diploma op een universiteit te komen, in ieder geval in Duitsland. Je kunt dan een zogenaamde Z-Kurs doen waarin je een paar examens moet afleggen om je intelligentie testen. Als je daarvoor slaagt wordt je alsnog toegelaten tot sommige universitaire studies.

Toen het donker werd hebben we kaarsjes aangestoken en met zijn allen genoten van de laatste warmte van de dag en naar de sterren gekeken, terwijl Hugo op zijn gitaar zelfgeschreven liedjes speelde en zong.

Die nacht hebben we op de bank in Maria-Louisa’s woonkamer geslapen omdat alle bedden vol waren en we niet meer de hele weg terug naar El Castillo konden maken. De volgende ochtend heeft Tarzan voor iedereen pannenkoeken gebakken en om half 11 zijn Ernesta, Monica, Tarzan en ik vertrokken.

Liefs, 

Jane

El Castillo

Overmorgen is alweer onze laatste dag op Ediths finca in El Castillo. Edith is zonder twijfel één van de meest interessante personen die ik heb ontmoet en ze heeft ons een hoop geleerd.

Ze komt oorspronkelijk uit Zwitserland, maar reist al bijna haar hele leven door Europa. Ze houdt ervan om mensen van andere nationaliteiten te leren kennen en verschillende talen te leren, dus heeft ze taalcursussen gevolgd in Italië, Duitsland, Frankrijk, Engeland, Portugal, Spanje en Bulgarije. In Bulgarije viel het haar op dat kinderen met een verstandelijke beperking zwaar verwaarloosd werden. Ze besloot een project op te zetten om deze kinderen te onderwijzen op een manier die bij hun paste en hun potentie te onderzoeken. Alle ouders van kinderen die aan het project meededen stonden versteld van het feit dat hun kind kennelijk wél ergens toe in staat was, dat ze zelfs rekenen, schrijven en basis sociale vaardigheden konden leren. Dat ze vrienden konden maken en behoefte hadden aan nabijheid. Drie jaar lang heeft Edith Bulgaarse kinderen met een verstandelijke beperking gered en hun ouders geleerd hoe ze het beste met hun kinderen om konden gaan. Toen ze een baan aangeboden kreeg op het eiland van haar dromen, La Palma, heeft ze het project overgedragen aan een professioneel team, dat het project nu vier jaar later nog steeds uitbreidt.

Edith weet niet alleen veel over mentale handicaps en talen, maar ook over de verzorging van het land. Waar ik zelf echt versteld van stond was dat je fruitbomen met kleine vruchten, grote vruchten kunt laten produceren door takken af te zagen van bomen met grote vruchten en die vervolgens op precies het goede moment vast te lijmen aan de boom met kleine vruchten. Deze boom gaat de tak dan als een eigen tak beschouwen en groeit hem vast. Als je dit vaak genoeg doet kun je de hele boom transformeren.

Uitzicht vanaf de finca

De finca van veraf

Ediths terras

Wat ik ook heel leuk vindt is dat Edith bijna volledig autarkisch leeft. De grond maakt ze vruchtbaar met vloeistof die wordt uitgescheiden door de compostwormen en compost van het composttoilet. Stroom en warm water komen van de zonnepanelen op het dak. Houtblokken voor de verwarming krijgt ze van vrienden die kaphout uit het dorp meenemen. Groenten haalt ze uit haar eigen tuin, eieren krijgt ze van haar eigen kippen. Het enige wat ze moet kopen zijn melk- en graanproducten en sommige groenten.

Eén van de vele moestuintjes

Kale bomen in de fruitboomgaard

De compostwormen kweekplek

Wat ons verblijf hier extra leuk maakt, is dat de werkzaamheden ook heel gevarieerd zijn:

Leuning repareren

Ediths finca bestaat uit allemaal terrasjes met hoogteverschil met zelfgebouwde stenen trappetjes ertussen. Omdat deze trappetjes best steil zijn is het nodig dat ze een stevige leuning hebben. 

Cement mengen in een kruiwagen voor de trapleuning

Trap repareren

De allerlangste trap van onderaan de autoweg omhoog naar Ediths huis is heel steil en glad en er stond geen leuningen.

Tarzan werkt aan de trap

Tarzan zaagt metalen stangen door voor de trapleuning

Onkruid wieden                             

Er is ons verteld dat onkruid wieden alleen in de natte wintermaanden van november tot en met half maart nodig is. Nog even doorbijten dus! Daarnaast is er gelukkig genoeg ander werk te doen voor Tarzan zodat hij al het wieden op mij af kan schuiven ;)

Werken in de kas

In de kas worden nieuwe plantjes gezaaid en worden kleine plantjes opgekweekt totdat ze sterk genoeg zijn om in de relatief onvruchtbare rode grond te kunnen overleven. Hier heb ik wat kleine kooltjes en korianderplantjes verpot en alles water gegeven. Heel rustgevend en liefdevol werk om al deze kwetsbare ‘’wezentjes’’ te verzorgen. 

 

Zaadjes wachtend op de zon

Mijn koriander

Kippen verzorgen

Het kippenhok staat op één van de laagste terrasjes. Normaal ging Edith daar elke ochtend zelf heen om ze eten en vers water te geven, maar aangezien ze veel last heeft van haar rug doe ik dat de laatste tijd.

Elke dag raap ik 3 tot 5 eieren

Het dak repareren

Tarzan kan zijn geluk niet op met al dit lekker mannelijke constructiewerk.

Hout kappen

Zelfs als we ons verplicht aantal uren al gewerkt hebben staat Tarzan nog naast de caravan met een bijl, een hakblok en een stel stronken. Elke lente moet er 3 kubieke meter / 200 kilo hout gekapt worden om te drogen zodat het volgende winter voor de kachel gebruikt kan worden.

Tarzan aan het houthakken

 Kort samengevat: we hebben het hier allebei ontzettend naar ons zin met onze gastvrije, interessante gastvrouw, de leuke klusjes en de prachtige omgeving. Een extra voordeel is dat sinds afgelopen maandag de sahara wind, calima genaamd, waait waardoor het elke dag rond de 27 graden is geweest.

Liefs,

Jane

Tarzan met onze baby :)

Panda en Nora aan het spelen