Gastblog

Het eerste verhaal over het dappere drie-tal (en voor 10 dagen 4-tal) door een gastschrijver. Ben zeer vereerd.

Na aankomst op het vliegveld en het ophalen van de auto, had ik de kaart van Google maps goed doorgenomen. Vantevoren thuis uitgeprint. De weg naar Los Llanos was natuurlijk overbekend. Geen probleem. De betreffende Avenida dr. Fleming moest ook wel te vinden zijn.... Maar de kaartlees blindheid heeft Jane niet van een vreemde. Dat ik parkeerde in de straat, vlakbij het appartement, heeft met kaart kunnen lezen dan ook niets te maken. Dat ik goed zat, bleek pas toen ik Jane belde. Ik sta daar en daar, waar moet ik naar toe ? Zij wist het natuurlijk ook niet zo goed, tot ik haar zag rondspeuren vanaf een balkon vlakbij.

Het appartement was rommelig maar comfortabel. Beetje onderkomen, maar daardoor ook extra charmant. Net als de meeste huurders (alleen voor wat betreft dat charmant dan). Allemaal mensen -jong en oud, de oudste van mijn leeftijd- die hun hart volgden. Trekkend van de ene naar de andere mooie plek. Een beetje geld verdienen als straatmuzikant, sieraden of creatieve kaarten maken en verkopen. Klusjes doen en ja,soms zelfs aardbeien plukken en appartementen schoonmaken, onkruid wieden, takken afzagen, paardenvoer plukken, poep scheppen en trapleuningen maken, voor alleen onderdak en wat eten....

De eerste avond was erg gezellig. Jan uit Hamburg had voor lekkere biertjes gezorgd, die we gekoeld in een emmer ijsblokjes, meenamen naar een heuveltop vlakbij. Het oorspronkelijke plan was om op het dakterras te gaan kijken naar de ondergaande zon. Maar Panda mocht van huisbaas Alex niet op het terras. Geen honden binnen ! Daarna naar de favoriete pizzeria van Tarzan en Jane, samen met Jan en met Panda. Die was daar wel van harte welkom. Leuk om te zien hoe Jane en Tarzan omgaan met allerlei mensen die zij hebben ontmoet in de loop der tijd. Een hartelijke sfeer van gelijkgestemden. Het vertrek de dag erop liet even op zich wachten. Er moest immers nog het een en ander ingepakt worden en gelukkig vertelde Jan mij, vlak voor ons vertrek, dat hij vandaag nog veel was moest doen (een van zijn vele taken). Onder andere nog veel van Tarzan en Jane. Dus maar voor hun besloten dat ze die vuil moesten meenemen.
Het afscheid van de lotgenoten was allerhartelijkst en helaas, het plan om met Jan samen mountainbikes te huren, hebben we nooit uitgevoerd. Misschien de volgende keer ?

De wasmachine van casa Picos werd direct goed gebruikt door Jane.
Jane en Tarzan blijken een goede taakverdeling te hebben ontwikkeld, gebaseerd op elkaars sterke kanten. Jane de huishoudelijke (wassen, koken, boodschappen doen), en regelzaken zoals het plannen van wandelingen. Tarzan de energievretende taken, zoals Panda 3 keer per dag uitlaten, het sjouwen met de zware tassen en het dragen van de zwaarste rugzak tijdens wandelingen, met voldoende water voor Jane (waar heb ik die verdeling meer gezien ?) En natuurlijk het mee opletten bij het vele autorijden. Zo hebben Jane en ik hem erg gemist bij het vinden van de, achteraf eenvoudige weg, van het Centro de visitantes de volcán San Antonio, naar de vuurtoren van Fuencaliente.

Bovenop de Teneguía

De wandeling daar was erg bijzonder. Als de vulkaan Teneguía (1971) vorig jaar zou zijn uitgebarsten zou de omgeving er hetzelfde hebben uitgezien. De lavastromen lijken pas gisteren te zijn gestold. Een tegenvaller was dat het vrolijke, morsige en gastvrije houten restaurantje uit mijn herinnering, was afgebroken. Het had plaats gemaakt voor een gelikt lavastenen gebouw met veel grote ramen. Hier waren honden zelfs op het strakke terras niet welkom. Maar Tarzan en Jane hadden in ieder geval de zoutwinning gezien...

De salinas, oftewel zoutvelden

Het nieuwe restaurant

De enige overblijfselen van het geliefde restaurantje

De lange La Zarza rondwandeling in het noorden, was geweldig mooi. Prachtige groene barranco met lianen van braam en klimop en daarna een open gebied naar zee (met een zee arend in duikvlucht).  Na een pauze op een mirador, met uitzicht op het dorp El Tablado en de kliffen richting noord-oosten, lag ons een belachelijk steile klim terug te wachten naar La Zarza.

Uitzicht vanaf de mirador

Pauze op de mirador

De "rustdag" met "alleen" een tochtje naar playa de La Veta was ook bijzonder. Twee Zwitsers die we tegenkwamen waarschuwden ons dat het wandelpad tussen parkeerplaats en strand, zeer steil was. We dachten dat als Zwitsers dat zeiden, dat we dan maar op het ergste voorbereid moesten zijn. Dat viel echter erg mee. Maar dat mensen daar hun vakantiewoning hebben kunnen bouwen, grenst toch aan het onmogelijke. Maar dan heb je wel een eigen huisje aan een zeker 400 meter breed strand, waarvan er maximaal100 vierkante meter gebruikt kan worden om op je handdoek te liggen.

Playa de la Veta

Deze vakantiedagen stonden in het teken van het vervullen van belangrijke wandelwensen. De lange La Zarzawandeling en de volcán Teneguía kwamen van het wensenlijstje van Jane (vooral) en Tarzan. Een aantal wensen hadden ze al moeten laten schieten, vanwege het vele onkruid dat er gewied moest worden op de diverse finca's en de aardbeien die aan hun struikjes ongeduldig hingen te wachten, om geplukt te worden. De wandeling van het kerkje Virgen del Pino naar de refugio de Los Roques, op de Cumbre Nueva was vooral mijn wens. Een lange en slopende wandeling van enkele tientalen meters boven zeeniveau naar 2000+ meter en weer terug. Beginnend in de warme zon, door de koude nevels

 en uiteindelijk dichte mist naar het blauw boven de wolken en weer terug

Onderweg rekenend, zo veel kilometer nog te gaan tot de refugio en het hele stuk weer terug. Betekende dus doorlopen vanaf nu om voor het donker bij de auto te zijn. We hadden echter zelfs nog tijd, om even te gaan zitten bij de stenen hut en voor nood had Tarzan meerdere zaklampen bij zich. Bij de refugio

  ontstonden natuurlijk direct plannen om "een keer" de wandeling te beginnen in Fuencaliente in het zuiden, op 0 meter en dan in een x aantal dagen de Cumbres Vieja en Nueva te beklimmen tot Roque Muchachos. Onderweg kon er hier in ieder geval overnacht worden. Na de hoogste top kon er binnen een dag afgedaald worden naar Tazacorte. Maar voor nu waren we blij om in het laatste licht van de dag, terug bij de auto te zijn. Het restaurantje onderweg stond oogluikend toe dat Panda mee naar binnen mocht. Maar dan moesten we wel achteraf, bij de dienstuitgang gaan zitten.

Onderweg naar de refugio

De eerdere ervaring van Jane en Tarzan met het niet welkom zijn op bepaald plekken, vanwege Panda, hebben we nu samen ervaren. We hadden immers twee dagen te overbruggen. Het huisje was  voor 7 dagen gehuurd en we moesten nog een overnachtingsplek vinden voor twee dagen. Liefst in  de Caldera. Daar waren honden echter niet welkom. Ook geen lieve kleine hond ? Wilde Jane weten. Nee, geen lieve kleine, geen middelmatige, geen grote. GEEN honden.
Na een ander moeizaam gesprek in het spaans en een e-mail, met een ambtenaar die over refugio El Pilar ging, bleek Panda ook daar niet welkom. Eigenlijk mochten honden ook niet mee een nationaal park in, voor een wandeling, of op een van de strandjes van het eiland. Een andere wens, van vooral mij, was om een hutje te huren bij camping Rosa. Een kleine 20 kilometer ten noorden van ons huidige huisje. Dit keer contact in gebrekkig engels. Wel hutjes vrij, maar Panda was wederom niet welkom. Op camping Barlovento, in het noordoosten van het eiland, bleken we echter wel alle 4 welkom te zijn. Nog genoeg hutjes vrij.

Mistig Tijarafe...

Dit bleek een extra gelukkige keuze. De woensdag dat we uit Tijarafe vertrokken was het weer in het westen erg nederlands. Miezerregen, mist en kou. Maar weer bleek La Palma een buitengewoon eiland, want na het passeren van het laatste dorp in het westen, reden we de regen en kou uit en de zon in. Na het betrekken van de eenvoudige hut op de camping, hadden we nog alle tijd voor de zwembekkens van La Fajana. Een wens van Jane.
Een ander groot voordeel was dat we nu lekker dicht bij Los Tilos zaten. Een van de grootste laurierbossen ter wereld. De bronnen van Marcos y Cordero zien, was een wens van ons allemaal, behalve van Panda. Die houdt niet van water over zich heen. Blijft op gepaste afstand van zee en ander water. Met de douche in de 12e tunnel was ze helemaal niet blij en ze moest zelfs door Jane gedragen worden door de waterval de tunnel uit.

La Fajana

Jane en ik in La Fajana

Marcos y Cordero

 

Tarzan en Jane in één van de 13 tunnels

Dit was onze laatste wandeling. Wat ik meeneem zijn wat foto's en natuurlijk vele herinneringen. De geuren, de stilte en de sfeer zijn helaas niet te vangen. Die vind je alleen daar.

Voor Jane en Tarzan breekt straks een nieuw tijdperk aan. Ik weet zeker dat ze het nog vaak zullen hebben over hun avontuurlijke reis en er vaak aan zullen terugdenken. Panda zal de herinnering in ieder geval levend houden.

Vermoeide Panda tijdens een lange wandeling

Groetjes,

Rocky